[one-shot] G R A Y

G R A Y

Implied!YunxJae, Changmin!Centric  l  oneshot  l Spinoff!No Promises, AU, angst l pg-13

gray AmE (grey BrE)

[uncountable and countable] the color of dark clouds, neither black nor white:

….

 

เขารู้สึกได้ถึงความ ”เป็นเจ้าของ”

ที่ในทุกครั้ง ฮยอง…จะค่อยๆ แสดงมันออกมา ….จนทุกๆ วัน ก็เริ่มชัดเจน

มันบ่งบอกชัดว่าพี่ชายเขา “หวงแหน”

ผ่านปฏิกิริยา ผ่านสายตา ผ่านท่าทาง

ทุกอย่าง….บ่งชัด หมดแล้ว

ทุกอย่าง…ตอกย้ำกับเขา ว่า “ไม่มีวัน” …. ไม่มีทางเลย ที่ผู้สืบทอดจะปล่อยมือนั้นไป

 

ตั้งแต่ที่  …ทั้งคู่ห่างกัน

ตั้งแต่วันนั้น …ที่สนามบิน

ภาพเหตุการณ์ที่เขาเห็น …ยังปรากฏอยู่ชัดเจน

แม้จะอยากให้เลือนราง   แม้ว่าเขาจะภาวนา —ขอให้สิ่งใดลบล้างภาพนั้นก็ตาม

 

ชายหนุ่ม …..เจ็บลึก

 

เขาทอดสายตา มองหมอกหนาผ่านผนังกระจกใส  /ทำไม ยังปวดแปลบ/

ขณะเดียวกัน ขายาวก็ขยับถอยก้าว ร่างสูงโปร่งค่อยเอนไป อิงสะโพกไว้กับโต๊ะยาวในห้องทำงาน

 

/พี่แจจุงครับ/

 

ร่างหนัก หลับตา …. เกลียดตัวเองที่นึกอยาก “แทนที่พี่ชาย”

/แต่ผม…..ไม่มีสิทธ์/

 

และไม่เคยมี …. ชายหนุ่มรู้ตัว รู้ดีกว่าใคร —ถึงความจริงอันโหดร้ายนั้น

 

ในห้องทำงานที่เชื่อมต่อกับห้องนอนตน อาจเพราะอากาศหนาว … อาจเพราะหมอกหนา ๆ ….หรืออาจเป็นเพราะความเงียบเชียบของบรรยากาศในเช้าวันนี้  —- หัวใจของเขาที่ยังสับสน  …มันถึงวุ่นวาย และตอกย้ำความต้องการที่ถูกซ่อนลึกในหัวใจ …มันหลอกหลอนเขา ซ้ำไป – ซ้ำมา

 

คนเป็นน้อง … คงมีสิทธ์เพียงเท่านี้

ชางมิน —ถอนใจ

 

ที่เขาทำได้ ที่มันพอจะทดแทนได้ …..

 

“ฮยองครับ”  คำพูดเปล่งเบา มีเพียงตัวเขาที่รับรู้และได้ยิน “ถ้านี่…ถือเป็นบาป ผมก็อยากก้มหน้าชดใช้”   สิ่งที่เขาปรารถนา….หากไม่มีวันจะคว้ามาได้

“ขอให้ผม….ได้คิดถึง”  ทำไม…ถึง เจ็บเหลือเกิน  “แค่มีโอกาส…ได้รักคนๆ นั้น” เสียงทุ้ม เปล่งอย่างยากเย็น “แค่มีเค้าไว้ … ในจินตนาการ”

เมื่อใดก็ตาม ที่เลิกรักได้ … เมื่อใดก็ตาม ที่ตัวเขาไม่ต้องคิดถึง  วันข้างหน้านี้…หากเขาสามารถ ข้ามผ่านมันไป

 

ชายหนุ่ม….พร้อม จะทำทุกอย่าง

…เขาขอชดใช้—-บาปนี้ ที่เฝ้าแอบรัก

 

“โปรดเห็นใจผม”   ….  / แค่ได้รู้สึกอย่างนี้ ต่อไป /

 

< กึ่ก กึ่ก >

 

ท่ามกลางความเงีบย เขาต้องหันหลังกลับไป เมื่อได้ยินเสียงเคาะเบาๆ ที่ตรงประตู ….

ห้องทำงานของเขา เชื่อมกับห้องนอนก็จริงอยู่ หากอย่างไรก็ตาม—มันยังถูกออกแบบให้มีประตูกั้นระหว่างโถงทางเดินด้านนอกกับห้องกว้างห้องนี้อีกบาน ….และผู้มีสิทธิ์จะเข้า-ออกโดยใช้ประตูที่ว่านั้น มีเพียงแค่พ่อบ้าน คุณยองเอ และอีกคน—ผู้เป็นพี่ชาย

 

/ อา —หรือฮยองจะกลับมาแล้ว ? /

 

ช่างเป็นจังหวะที่เหมาะเจาะอะไรอย่างนี้ เจ้าของห้องคิด …. ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้เลิกคิดเรื่องนั้น เพราะอย่างน้อยๆ —เขาจะได้ไม่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้

“ขอโทษนะครับ” ก่อนเอ่ยปากอนุญาตให้ใครก็ตามที่รออยู่ข้างนอกนั่นเข้ามา …เขาเอ่ยแผ่วเบากับตัวเอง แล้วจึงให้สัญญาณกับคนที่รอเข้ามาข้างใน

 

“เชิญครับ”

ชางมินถอนก้าว ร่างใหญ่ของเขากำลังเดินไปรับแขกที่หน้าประตู

 

“อะ อ้าว  ….. คุณ ยองเอ! ” หญิงเจ้าของชื่อยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนยื่นสองแขนไปที่เขา

“ชื่นใจจังจ๊ะ” ร่างสูงโปร่งโน้มตัวลงมา อ้อมแขนแข็งแรงกอดผู้เป็นมารดาแนบชิด

“เซอร์ไพรส์…อีกแล้วนะครับ” ขณะโอบกอดลูกชายคนเล็ก คุณยองเอก็โพร่งขึ้น “ก็ช่วยไม่ได้ ที่รีบมาเพราะสงสารลูกสะใภ้แม่”  ประโยคนั้น ทำคนฟังแทบสะอึก

 

“ 2 วันแล้วสินะ” คนยองเอทำเสียงขุ่น  “พี่ชายเราหน่ะ …หายไปอยู่ซะที่ไหน”

—–

 

เขาได้อธิบายคุณยองเอถึงรายละเอียดที่ผู้เป็นแม่ยังไม่ทราบ ขณะชายหนุ่มเดินไปส่งท่านที่ห้องนอน คุณยองเอหัวเราะชอบใจเมื่อได้รู้ความเป็นไป หากก็ไม่วายกระแซะคุณโซอีผู้ที่คอยแจ้งข่าว ว่าเป็นเพราะคุณโซอี ที่ช่างตีโพยตีพาย … กังวลไปเรื่อย อะอีแค่ติดต่อฮยองไม่ได้ ก็ต้องโทรไปรายงานท่าน ทำให้ผู้เป็นแม่ต้องพลอยวิตก …ประจวบกับที่ ท่านก็เสร็จธุระทางโน้นพอดี ก็เลยรีบบินกลับมา

 

เขานึกขำ ขณะกำลังก้าวลงบันได …. เพราะก่อนออกห้องมารดา คุณยองเอได้บอกกับเขาว่า

/ ฝากบอกโบแจนะจ๊ะ…อีกไม่นาน แม่จะตามลงไป /

 

< ตึ่ก ตึ่ก >

 

เสียงหัวใจเขา …เต้นดัง—เหลือเกิน   อีกทั้ง…ชายหนุ่มก็ยังรู้สึก  ถึงความอ่อนแอที่ค่อยๆ ดังมาจากข้างใน

ห้องรับแขก ห้องเดิม… หากกลับดูสว่างวาว เต็มไปด้วยชีวิตชีวา …. ชางมินมองดูสิ่งเดียว สิ่งนั้น …ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้มองเมื่อเดินลงมา….ในทุกๆ ก้าว – ไม่ให้คลาดสายตาไปไหน

 

/ได้โปรดเถิด อย่าเพิ่งหันมา / ร่างสูงใหญ่ ภาวนา …. ทุกการเคลื่อนไหว เขาจงใจให้เนิบนาบ และเอื่อยเฉื่อย   < ตึ่ก ตึ่ก > เสียงหัวใจเขายังคงกึกก้อง …มันเริ่มดังขึ้น และแรงกว่าเดิม จนในที่สุด เขาก็ผ่านพ้นบันไดขั้นสุดท้าย …

 

ใครคนนั้น ยังนั่งหันหลัง — พี่แจจุง ยังไม่หันมา

 

ที่เดิมตรงนั้น …พี่ชายของเขามักเว้นว่างไว้เสมอ …..พี่แจจุงที่่นั่งคอยมารดาเขาอยู่ เลือกที่จะรอในที่ๆ ถูกตระเตรียมโดยฮยอง ที่คนสองคน —ด้วยความเคยชิน มักจะนั่งข้างกันตรงนั้น ไม่นั่งติดกัน แต่เยื้องกัน และต่างก็สามารถสบตาต่างฝ่าย

 

ผู้เป็นน้อง หยุดก้าว

“พี่แจจุงครับ” เจ้าของชื่อหันมา รอยยิ้มอบอุ่นเผยแย้ม ก่อนทักทาย

 

“ชางมิน”

 

คนตรงหน้าเขา ไม่รู้สักนิด

ว่าตัวเขานั้น—สุขใจเหลือเกิน

 

นานแค่ไหนหนอ ที่ชายหนุ่มเฝ้ารอแต่รอยยิ้มนั้น  นานแค่ไหนหนอ….ที่เสียงไพเราะ เปล่งเรียกชื่อเขา …..ทำไมมันถึง ราวกับห่างหาย—-ไปเสียแสนนาน

 

เขานั่งลงที่ตรงข้ามกัน พี่สะใภ้ของเขายังงดงาม…..  “เดินทางคงเหนื่อยนะครับ แล้วก็ ยินดีต้อนรับ … กลับบ้าน”

“อ อา…ขอบคุณนะ  นานเลย ไม่ได้เจอกัน …ชางมินเป็นไงบ้าง”

 

เขาสุข … และเขาก็ทุกข์  เขาอยาก มีโอกาส ได้อยู่ใกล้  “ สบายดีครับ ช่วงนี้งานหนัก แต่ก็พยายามเคลียร์ไปเรื่อยๆ”

 

คนของฮยองพยักหน้ารับ รอยยิ้มวันนี้ แม้แสดงชัดถึงความจริงใจ …หากแต่ทำไม –ดูไม่เบ่งบาน

 

“เดินทางเหนื่อยไหมครับ”  เขาทุกข์ เพราะเป็นห่วง …. ทุกข์ในอกเขา —ทั้งที่อยาก เปิดเผยออกไป ขณะอีกฝ่ายเพียงส่ายหน้าน้อย  เบื้องหน้าตรงนี้..เขาอยากโอบกอดร่างเล็กเอาไว้ …

 

รักเหลือเกิน … แม้ไม่อาจจะมีสิทธิ์รัก

รักเหลือเกิน …แม้ไม่อาจ จะรักได้

 

ผู้มาเยือนกำลังไล้นิ้วไปมาตามขอบแนวแหวน

เจ้าของสถานที่ สังเกตเห็น ทุกปฏิกิริยา  ทุกการเป็นไปของใครตรงหน้า …เขาเฝ้าเก็บเกี่ยวทุกอย่างเอาไว้

“แย่จังนะครับ …วันนี้ฮยองดันไม่อยู่บ้าน”  จบประโยคนี้ สิ่งที่เขาเห็น คือดวงตาปวดร้าวคู่นั้น คู่สนทนาก้มหน้านิดเดียว รอยยิ้มบางๆ ยังฉาบอยู่อย่างอ่อนโยน หากความสับสน ดูจะค่อยเข้ามาคั่นกลาง ….

 

นิ้วที่ไล้แหวน หยุดการเคลื่อนไหว “ยุนโฮ….” แล้วพี่สะใภ้เขาเงียบไป ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา “ยุนโฮ …คงจะติดงาน” ดวงหน้างดงามเหลือเกิน ปากอวบอิ่มก็แดงระเรื่อ ทุกอย่างแจ่มชัด เขามองอีกคนอย่างระมัดระวัง แม้ว่าเจ้าตัว…..ยังคงก้มหน้า

 

/ ทำไม … ไม่อาจเป็นเขา/  คำถามเดิมๆ …วนเวียนตอกย้ำ ซ้ำไป-ซ้ำมา

“นี่ก็….สายแล้ว” เขาพยายามทำลายความเงียบ “ฮยองคง…กำลังเดินทาง” พี่แจจุงยังคงเงียบอยู่ แม้จะแสดงท่าทีรับรู้ … แต่เขาเดาได้…หัวใจของพี่สะใภ้ ไม่ได้จดจ่ออยู่กับบทสนทนา

 

“ลองโทรหาเขาดีไหมครับ” แม้ไม่อยาก หากเขาก็ยื่นข้อเสนอ

“อย่าเลย” เสียงนั้น แย้งเบา “อย่ารบกวน…ยุนโฮเลย” คนพูดสูดลมหายใจ รอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้าสว่างไสว

 

แม้เจ้าตัวจะฝืนแสดง …..หากรอยยิ้มนั้น ช่างมีความหมาย….  / ได้โปรดเถอะครับ ผมเองก็อยากลองตัดใจ /

 

“พี่คงต้อง…ขอตัวกลับก่อน” แล้วร่างเล็กตรงข้ามเขาก็ลุกขึ้นยืน “ชางมิน….ฝากขอโทษคุณน้าด้วยนะ”

 

อ เอ่อ

“เรื่องของ—พี่ยุนโฮ” เขาโพล่งขึ้นมาในที่สุด  … และพี่แจจุงก็หยุดชะงัก

 

“อย่ากังวล….ไปเลยนะครับ”

เขาผิด….เขารู้ตัว

ทำผิด….ทั้งที่รู้ดี

 

พี่แจจุงมองเขา พยักหน้าน้อยแทนการขอบคุณ ก่อนเดินจากไป

รอยยิ้มนั้น…ที่ได้รับมา คนของฮยองไม่มีทางรู้เลยว่า ….ทำคนๆ นี้ ใจสั่นแค่ไหน

 

ความรู้สึก ที่มากมายนี้

ที่ทั้งหวงแหน และโหยหา…แต่คนๆ นี้

 

…ชางมินมองส่งร่างเล็กร่าง   /ทั้งอยากปลอบโยน และก็อยากจะ–เป็นเจ้าของ /

 

แต่พี่แจจุง…เป็นของฮยอง

ความจริงข้อนี้….เขาจำใส่ใจ

… END …

December 2014

————————————————————————————————————————-

• OST: Closer –  알렉스 (Alex Chu)

• A spinoff of ‘No Promises’ – or is it?    

• จริงๆ จะยกให้เป็นพาร์ท special ของ No Promises ก็น่าจะเหมาะอยู่นะคะ ตอนนี้กำลังหาแรงบันดาลใจอย่างหนักเลย … อยากแต่งต่อให้จบ …และคิดว่า one-shot เรื่องนี้ – น่าจะพอขับเคลื่อนสถานการณ์ในเรื่องต่อไปได้
• รีดเดอร์ที่เพิ่งเข้า ถ้าเข้ามาปุ๊บและได้อ่านเรื่องนี้เลย โดยไม่เคยอ่านเรื่องยาว No Promises มาก่อน อาจงงๆ กับ plot แน่ๆ
• เราเป็นโรคชอบเขียนแนวแอบรักมั๊งคะ … โดยเฉพาะคู่ของ yun x jae ที่มีน้องชายเป็นเหยื่อตลอด — ทั้งที่ก็ไม่เคยมีประสบการณ์แอบรักใครเลย … คิดว่า ถ้าต้องเจอกับตัวจริงๆ ล่ะก็  คงเจ็บ-พูดไม่ออกเลยล่ะค่ะ
• หวังให้มันออกมาสนุกและสะเทือนอารมณ์ (ไม่ใช่อ่านไป แล้วรู้สึกง่วงเหมือนอ่านหนังสือเตรียมสอบอย่างนี้) … เรายังคงรอโอกาสนะคะ — ว่าเราจะสามารถเขียนให้คนอ่านร้องไห้ เสียน้ำตา  ไม่ก็รู้สึกเหมือนกับว่าอยู่ในเรื่องราวที่แต่งขึ้นซักวัน มันอาจฟังดูใหญ่โต โอ้อวด แต่ยังไงก็จะพยายามค่ะ
• No Promises …. จริงๆ นะคะ  เราหลงรักเรื่องยาวเรื่องนี้ มากจริงๆ ….ทั้งที่ตอนนี้ ก็ไม่ได้โหมติดตามน้องๆ มากมายเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่พออ่านฟิคทีไร มันเหมือนถูกหลอนให้เข้าไปอยู่ในจินตนาการที่ตัวเองวางกับดักไว้ทุกทีเลยค่ะ
• G R A Y บ่งบอกถึงความปรารถนาที่ทั้งอยากได้สิ่งๆ หนึ่ง แต่ในขณะเดียวกันก็อยากจะปล่อยไป  …มันเป็นความรู้สึกเทาๆ (ประมาณ in between) มันเหมือนเป็นความสุข ที่ได้ทำให้ตัวเองต้องทุกข์เพราะการตัดสินใจของตัวเอง ยังไงก็ตาม ขอให้รีดเดอร์มีความสุขที่แวะเข้ามานะคะ
• จนกว่าจะพบกันใหม่ – เทคแคร์ค่ะ  :-)