unnamed story;
changminxkey {au}
snippet(words:987)/ rating-g/ slash, romance, supernatural(?)
….
ที่เดินผ่านไปเมื่อสักครู่ …คือชอง—คนสุดท้อง
เจ้าของบุคลิกเงียบขรึม …กับแววตาอันไม่แยแส
ก้าวการเดิน-ที่สง่างาม เรียวหน้าเข้ม–ขรึมกร้าว…หากดูราว–เหงาๆ เป็นบางที
คนๆ นี้… แม้โดยรวมจะกลมกลืน หากยังคง..ซ่อนมุมความต่างจากพี่ชายคนอื่นๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง–เวลาใดที่ชายหนุ่มทั้งห้ารวมตัวกัน… น้องสุดท้อง–จะเลือกที่นั่งหรือตำแหน่งในกลุ่มที่ออกจะเป็นเอกเทศ…
คนๆ นี้… ที่ก็—ไม่เคยเปิดโอกาส… ไม่ใช้เวลาไปกับการพูดคุยสนทนากับใครอื่นไหน …หากทว่า ในยามที่เข้ากลุ่มเพียงหนึ่งเดียว กลุ่มเฉพาะ…ที่ทั้งใกล้ชิดกันและสนิทสนมกันมากระหว่างตนและพวกพี่ชาย… ชายหนุ่มเช่นเขา—ที่ก็คงพึงใจกับการอยู่ร่วมกันเพียงแค่นี้ … ทว่า–ก็มีพื้นที่ไว้มุมหนึ่งที่เป็นของตัวเอง
คนสุดท้อง…สามารถลงคำจำกัดความได้ว่า เงียบขรึม ยิ้มน้อย ใกล้ชิดกับอีกทั้งสี่คนโดยเท่าเทียม…
‘เป็นอิสระ’
—-
—-
กึ่ก กึ่ก กึ่ก
“….”
ร่างเล็กกว่าที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ความสูงที่พอเหมาะกับช่วงบางๆ ของลำตัว ช่วงขาเรียว …ลำคอยาว วงหน้าขาวนวล ดู เอ่อ..คลับคล้ายคลับคลา?
หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งเหยาะเบาตรงมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกจากห้องบรรยายมาด้วยท่าทางอันสงบขรึมก็จำต้องค่อยหยุดก้าว คิ้วเข้มหน้าที่กดลงนิดๆ มีความไม่พอใจฉาบอยู่แนบน้อย …
คนที่เอาตัวเองมาขวาง มองเห็นความว่างเปล่าผ่านแววตาไม่ส่อแสดงความเป็นมิตรคู่นี้ …
“อ”
นิ้วเรียวยาวกุมกล่องสี่เหลี่ยมไว้แน่นทั้งสองมือ กระดาษห่อกล่องขนาดเล็กที่ถูกเจ้าตัวยกขึ้นมานั้นเป็นน่าจะเป็นสีครีม ..มันไม่ดูไร้รสนิยมจนมันวาว ไม่มีริบบ้อนสีแดงพันรอบ ไม่ได้สอดหรือแนบมาพร้อมกับกลีบดอกไม้
“…”
และขณะนี้ …คงเพราะเป็นเวลาหลังชั่วโมงเรียนของวิชาที่มีนิสิตลงทะเบียนจำนวนน้อย …ผู้คนที่โถงทางเดินหลักของตัวตึกซึ่งทั้งคู่ยืนนิ่งตรงขามกันอยู่ จึงไม่มีใคร…เดินผ่านไป ผ่านมา
ใบหน้าที่ดูออกจะคุ้นๆ… ไม่ได้เงยขึ้นมามองเขา ขณะเจ้าของร่างเล็กยืดแขนและยื่นกล่องสีครีมมาให้
“ด ได้โปรด…รับไว้”
“…”
“มัน เอ่อ นี่ไม่ใช่..สำหรับวาเลนไทน์” แม้มือเริ่มสั่น หากเจ้าตัวยังคงก้มหน้า รอปฏิกิริยาตอบกลับจากเขา
“…”
คนร่างสูงชะลูดสาวก้าวออกมา เขาไม่มีเวลาให้เรื่องไร้สาระจำพวกนี้ …วาเลนท์ไทน์หรือ?
หึ…ช็อกโกแล็ตกองโตยังเป็นขยะอยู่เกลื่อนบ้าน แต่อย่างน้อย ไอ้เรื่องสารภาพนี่ก็ไม่ได้กวนใจอะไรมากนัก ..เขากับพวกพี่ๆ ชินกับมันแล้ว … ตั้งแต่ไฮสกูล มาถึงมหาลัย ..กี่ปี กี่ปี …ก็ไม่แตกต่าง
ร่างสูงมั่นคง เดินอ้อมอีกคน –ไม่ใส่ใจ…
ทุกครั้งที่หมดชั่วโมงเรียนคาบบ่าย …พวกพี่ๆ จะไปคอยเขาที่ซุ้มใหญ่หลังเดิมใกล้บริเวณจอดรถส่วนวีไอพี … วันนี้ก็ผ่านวันแห่งความรักบ้าบอนั่นมาแล้วด้วย … เขาหวังว่าการที่ตนไม่รับสิ่งเล็กน้อยนั้นมา …คงไม่ถือเป็นหักหามน้ำใจ จนเกินไป
… เพราะการเข้ามาขวางทางคนกำลังเดิน นั่นก็..ก็ถือเป็นการกระทำที่ค่อนข้างจะเสียมารยาท
“อย่ามอง…กลับหลัง” ในมือที่ถือกล่องใบเล็ก เด็กหนุ่มอีกคนมองอีกคนเอ่ยขึ้นพลางจับจ้องที่แผ่นหลังกว้าง
“…”
“จำได้ไหมครับ…ชางมินฮยอง”
ชางมิน—ฮ ฮยอง? …..คนถูกเรียกหยุดก้าว
พวกชอง …มักไม่สุงสิงกับใคร
พี่น้องชอง…ไม่สนทนาและหันหลังกลับมามองคนนอก
แต่ตอนนี้…ชองคนน้อง กำลังหันหลังกลับมา
“งั้น..ได้มั๊ยครับ ถ้าไม่ลำบาก…ช่วยรับไปที”
“คีย์?”
รอยยิ้มของคนตรงหน้า ยังให้ความสวยงามและมอบความรู้สึก…สว่างไสว
“แฮปปี้ เบิร์ดเดย์ …ชางมินชี่”
บ่ายวันนี้ …พี่ๆ ของเขา —น่าจะต้องรอคนสุดท้อง…นานกว่าทุกวัน
“กลับมา ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
—–
ว่ากันว่า…พวกชองไม่ได้ปฏิเสธ.การมีเพื่อน.
พวกเขา…เพียงแค่ใจใส่.เฉพาะใน–กันและกัน.
ชอง ชางมิน …
เงียบกว่า เหงากว่า …หากก็—เป็นหนึ่งชอง ซึ่งมีความมั่นคงในความรู้สึกมากๆ
การจากกัน… สำหรับเขาหมายถึงรอคอย
กลุ่มชองตอนนี้…
มีคนๆ หนึ่ง..ที่ยืนติดกันกับคนสุดท้อง—เข้ามาเติมเต็ม มาแต้มรอยยิ้ม..ให้กับคนน้อง ..คนร่างเล็กกว่าและคอยยืนอยู่ข้างๆ
“คืนนี้ที่บ้าน คงจะมีเบิร์ดเดย์ปาร์ตี้”
กลุ่มคนหกคน ต่างคู่..ต่างเดินกุมมือ …
ชองคนน้อง หยุดเดิน พลางบอกอีกคนที่หยุดก้าวตาม
“คีย์…มาค้างนะ”
…..
unnamed story: END
BGM: CONFESSION – TVXQ!(HoMin)
redpoison ( exclusive ) 