What You Know About

**-what you know about*-**

TVXQ!Fanfiction by redpoison

{กับสิ่ง..ที่ได้เห็น

จากสื่อ..ที่บอกเล่า

ทุกความ..โกรธเคือง

ทุกเสียง..วิพากษ์-วิจารณ์

ที่รัก….

พวกคุณ …รู้อะไรบ้าง}

…..

Foreword;

…

เขายังไม่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น

จากพื้นที่แคบๆ คืนนั้น…อพาร์ตเม้นท์ขนาดเล็ก กลับให้ความรู้สึกเหมือนเวิ้งกว้าง

เขาได้ยินคำสบถ เสียงพูดกระชาก .. ความเงียบ-ที่แม้จะปรากฏในบางครั้ง หากไม่นานก็ถูกกลบด้วยเสียงแตกร้าวหลังจากกระทบกระทั่งกันของวัตถุ ..

คืนนั้น ยังคงได้ยินเสียงคน สองคน ..ดังห่างออกไปในห้องที่ประตูปิดสนิท หากทุกคำพูดที่เปล่งออกมาของคนทั้งคู่.. ความดังของมัน ยังสะท้อนถึงความอัดอั้นและเกรี้ยวกราดในอารมณ์ ..

เขายกสองมือขึ้นปิดสองหู ..

… ชายหนุ่มหลับตา เงยหน้า จำนนกับความอุ่นเกือบร้อนที่ร่วงหล่นอาบราวแก้มของน้ำใสที่ไหลเอ่อจนล้นขอบตา

เขาไม่แคร์อะไรอีกแล้ว .. ไม่สน หากถูกต้องมองว่าเป็นคนอ่อนแอ

เขาแค่ภาวนาให้สิ่งนี้ ผ่านไปเสีย ..

เขาหวัง ..

ทั้งที่ก็รู้ …มันไม่มีทาง ‘เป็นไปได้’

อา–

เพราะถ้ามันง่ายขนาดนั้น บทสนทนานี้ ..คงจะไม่ยืดเยื้อ

เพราะถ้ามันจะพอมีทาง….

/ว .. ว่าไงนะ/

“ฮ ฮ้า ฮยอง”

/มัน—จบแล้ว!/

“จ เจ็บ… ฮยอง .. ฮ อา .. จเจ็บ”

/แจ อ อา/

“ช ชางมิน- ฮยอง!!”

/ยุนโฮ ..ขอโทษ/

“อ๊ะ ฮ…อ๊า อาาอาอาา”

/อ ออก… ออกไป!!!!/

…

มันไม่เคยง่ายสำหรับผม …

เซ็กส์.. ทั้งที่ควรเป็นการ ‘ร่วมรัก’

ที่ควรอ่อนโยนและผ่อนปรน — กลับ..หยาบกระด้าง

เพราะความรุนแรงของผม ทำให้ในหลายต่อหลายครั้ง… ร่างกายที่น่าสงสารข้างๆ กันนี้ นอกจากจะไม่ผลักไส ไม่เดียดฉันท์การกระทำพวกนี้ หากยังเต็มใจที่จะแบกรับ .. เป็นคนเดียวที่แบกเอาความเจ็บปวดทั้งหมดไว้กับตัวเองเสมอ

“อ้ะ…?”

ผมคว้าเอวเขา รั้งเรือนร่างอ่อนระโหยที่เพิ่งถูกกระทำอย่างไม่ปรานีโดยตัวผมเอง ให้ยิ่งใกล้ขึ้นใกล้จนร่างกายของเราแนบชิด

ที่ทำอย่างนี้–เพื่อจะบอกว่าขอโทษ …ไม่ใช่ขอบคุณ

ผมจะไม่ขอบคุณ เพราะนั่นจะเท่ากับหมายถึง—ผมเพียงทำสิ่งนี้ เพื่อหาหนทาง …เพื่อปลดปล่อยความต้องการของตัวเองเท่านั้น

…และเรา ที่รู้

…ว่าผม—ไม่ใช่

“ฮยอง…”

กลิ่นคาวกรุ่นหนักหากยังอ่อนละมุนลอยมา เมื่อคนในอ้อมแขนผมพยายามเอียงศีรษะและใบหน้าจากร่างที่ตะแคงอยู่ของตนมาหาผม

“คืนนี้ ย อยู่ค้าง ด้วยกันนะ” แขนเล็กของคนพูดโอบล้อมใบหน้าและตรึงศีรษะของผมไว้ จนมันลาดเอนและแนบกับราวแก้มขาวซีดจางและลำคอระหงของเขา

“…”

“ส่วน เอ่อ..พี่ยุนโฮ” อีกมืออ่อนแรงที่ขยับ ก็เอื้อมมากระชับไหล่ของผมที่ไม่ได้พูดตอบ …

“อย่าลืม โทรบอกฮยอง–ด้วยนะครับ”

พูดจบ .. ร่างแนบชิดผมที่กล้ามเนื้อบางส่วนคงยังกระตุกก็หยุดเคลื่อนไหว ..และผล็อยหลับ

คราวนี้ …คนที่ไม่เคยเรียกร้อง ไม่รอฟังคำใด

ผม –ตอนนี้ก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจาก..ทำตาม

/อือม/

แขนผมตรึงรัดร่างนั้น … ขอบคุณเหลือเกิน —ที่รับรู้ …และเข้าใจฉัน

ขอบคุณนะคีย์

…ที่ไม่ว่า เมื่อไหร่ก็ตาม

จะรุนแรง จะเลวร้ายสักแค่ไหน …ก็รับไหว

….

เราเริ่มคบกัน น่าจะซัก–ระยะหนึ่งแล้ว .. ผมกับคีย์ ที่หากมองเผินๆ ก็จะดูเหมือนว่าไม่ใกล้ชิดกันนัก …หากเรายังมีส่วนเล็กๆ … ลึกๆ ระหว่างกลาง —- พื้นที่ ที่เราต่างก็ใช้สื่อสารและแต่งเติมความสัมพันธ์ ความใกล้ชิด …ที่ใครก็ตาม …จะไม่มีทาง ไม่อาจเข้าถึงมันได้

กับฮยอง ในวันที่พวกเราต้องแยกกัน หลังจากวันนั้น…

ในคืนที่หนาวเหน็บ … ผมไม่เคยอยากได้ผ้าห่ม

ไม่เคยต้องวุ่นวาย คิดหาเครื่องปกปิดใดมาปลอบโยนความหนาวเหน็บของร่างกาย หรือหัวใจผม..ที่เริ่มจะไม่มีที่ว่าง

ความหดหู่ ความสับสน ความว่างเปล่า .. สิ่งใดก็ตาม ที่วนเวียนและแทรกเข้ามาตลอดเวลาในหัวสมองของผม

คีย์ … จะช่วย

ผมหวัง …และซักวัน จะบอกให้เขารู้

หลังจากแยกย้ายกัน …หลังจาก —คืนวันนั้น /มัน—จบแล้ว/

ที่ยังไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ คงเป็นเพราะพวกเราทั้งห้าคน … ยังมีบาดแผล และเจ็บปวดมามาก

เรายัง …ต้องการพื้นที่ และเวลา

คีย์ …รู้

ผมเชื่อ ..ผ่านแววตาที่มองมาจากเขา

ทุกเสียงวิจารณ์ ความเกลียดชัง ความรัก การรอคอย … มิตรภาพของเราที่อาจจะแคลนคลอนในสายตาของใครบางคน … และแม้ …จะมีเพียงเรา และเพียงไม่กี่คนยังคงเชื่อมั่น

หนึ่งในนั้น คีย์ …อยู่ข้างผม

มองเห็นทุกอย่าง และรู้เสมอ

เพราะเส้นทางชีวิตที่เปลี่ยนไปแล้ว …

อย่างน้อย คนที่รู้จริงอย่างคนๆ นี้ พร้อมจะอยู่เคียงข้าง อดทนและเข้าใจผม …

ท่ามกลางเสียงวิพากษ์-วิจารณ์ ท่ามกลางบทความที่คาดเดาเกี่ยวกับเราห้าชีวิต … ที่แม้ทั้งหมดนั้น จะมีเศษเสี้ยวของความจริงแทรกอยู่น้อยมาก

ท่ามกลางความเจ็บปวด ความไม่สมบูรณ์แบบของชีวิต

อะไรก็ตาม ที่พวกเราไม่มีสิทธิ์ ไม่สามารถโต้แย้ง ไม่อาจอธิบาย ไม่มีโอกาสเปิดใจให้ทุกคนรับรู้ …

กับเวลาทั้งหมดนี้ ..กับสิ่งที่ผมและพี่ๆ ต้องเผชิญ …

คีย์ …เป็นคนหนึ่ง

ที่เชื่อในผม —ในพวกเรา ‘ทั้งห้า’

…

‘what you know about’; foreword