every time
yunxjae {rps}
oneshot/r!sh/fluff,slight angst
—
แจจุงวางสมุดโน้ตเล่มนั้นลงบนโต๊ะ คว่ำมันไว้อย่างเบามือข้างๆ กัน ก่อนจะวางปลายคางที่เริ่มปรากฏรอยช้ำลงไปตาม …
ดวงตาสีดำสนิทยังหยุดอยู่ที่สมุดเล่มเล็ก ร่างในเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้นกุด ที่ดูราวกับยังติดอยู่ในห้วงความคิด ค่อยๆ เอนกายให้โน้มลงบนโต๊ะไม้ผิวเรียบด้านหน้า
แล้วต่อจากนั้น เปลือกตาที่คล้ำน้อยก็ค่อยๆ ปิดลงมาจนแนบสนิท ขณะเดียวกันเจ้าตัวก็เหยียดแขนข้างหนึ่งเพื่อยืดมันออกไป ปล่อยให้พื้นโต๊ะขนาดใหญ่ทำหน้าที่รองรับน้ำหนัก
2011-01-01 – ไม่ได้รับสาย
2011-01-03 –โทรกลับ…ยังไม่ได้
2011-01-04 – อีกครั้ง ..และอยากโทรหา
แขนข้างซ้ายที่เหยียดยาว อำนวยให้เจ้าตัววางใบหน้าไว้ได้อย่างเหมาะเจาะ ครั้นเมื่อศีรษะได้รูปถูกเลื่อนลงมาและวางทับท่อนแขนนั้น
“ฮยองไม่เคยเลิกโน้ต”
คนหลับตาได้ยินเสียงของอีกคนชัดเจน นี่คือเสียงที่ระยะหลังมานี้ เขาเองก็ไม่ค่อยมีได้ยินมัน ..เสียงของ –ผู้ซึ่ง เป็นหนึ่งในฐานะผู้อาศัยอพาร์ตเม้นท์ขนาดกว้างและมีสองห้องนอนแห่งนี้
“ทุกครั้งที่เบอร์นี้โทรมา” คนพูดที่อายุน้อยกว่าบอกพลางถอนใจเปิดเผย “ยุนโฮฮยอง …ถึงแม้ไม่ได้โทรกลับไปหา –แต่ก็…จะจดไว้”
มือถือทุกเครื่อง ..มีความสามารถในการบันทึกและจดจำเบอร์
ยุนโฮ…ไม่โง่ —
เพียงแต่…เบอร์นี้ จะให้ใครมาเห็นและรู้เข้าไม่ได้
“ก็แค่…โทรกลับมา” คำพูด ยังตัดพ้อ
“ช่วงนั้น…พวกเรายุ่งวุ่นวาย นอกจากต้องฝึกซ้อม ยังต้องมีตติ้งตลอด”
“นั่น..สินะ” คนพูดนึกออก เขารู้และเข้าใจสภาพนั้นดี
“ต้องไปญี่ปุ่น ใช่มั้ยครับ…วันพรุ่งนี้”
“อ-อืม”
“งั้นพวกพี่”
“?”
“จะอยู่ลา..กันต่อก็ได้”
—
ทุกครั้ง…หากชางมินต้องไปค้างที่อพาร์ทเมนท์ของตนแทน
แจจุง…ไม่ได้เป็นขอ
น้องเล็กของพวกเขา…เป็นผู้ใหญ่พอ และรู้ว่า—เวลาเพียงแค่ข้ามคืนกับคนบางคู่มันมีค่า มากกว่าการอยู่ด้วยกันตลอดเวลา—แต่ไม่อาจแสดงความอาทรและห่วงหาระหว่างกันได้
…..
“ชางมิน…ออกไปแล้ว”
“อ อืออ”
“พรุ่งนี้สายๆ คงถึงจะกลับ”
ยุนโฮ….บันทึกไว้ทั้งหมด
ทุกเมสเสจที่ถูกส่ง ทุกสาย…ที่ยุนโฮไม่มีโอกาสได้รับ
“แจจุงขาวไป… และ อา ตรงนี้—เพราะฉันไม่ทันระวัง เลยอาจมองเห็นรอยช้ำ”
เสียงแหบปร่าและคำพูดที่มาพร้อมกับปลายนิ้วที่แทรกซอนไปบนท้องเปลือย ทำให้คนร่างเล็กกว่าไม่มีกะจิตกะใจมัวมาแคร์ …เขาไม่สน ว่าใครจะสังเกตเห็น ไม่แม้กระทั่ง จะกังวลว่า เมื่อไหร่หนอ—ที่รอยเหล่านี้ มันจะจางหาย
“ล แล้วนี่ล่ะ… ย ยุนโฮ ได้จดมัน..ไว้บ้างหรือเปล่า”
อดีตหัวหน้าวง เปล่งเสียงคำรามในลำคอ เมื่อนิ้วยาวนิ้วที่สองสอดเข้าไปในช่องทางชื้นพร้อมคำถามที่แห้งเครือ จนในที่สุดคนถามก็เปล่งคำพูดออกมาไม่ได้อีก …
แจจุงบนเตียงเขา ดวงตาพร่าพราวด้วยความกระสัน… ยุนโฮคราง เมื่อมองเห็นความต้องการที่เปิดเผยตั้งชัน เริ่มมีน้ำมาคลอน้อยๆ
“อ อา”
ร่างใหญ่ของเจ้าห้องโน้มลงมา ปลายลิ้นกระหายลิ้มเลียอย่างเมามัว แล้วไม่นานร่างหนาของยุนโฮก็สอดลำกายขนาดมหึมา หลังจากถอดถอนนิ้วแทรกซอนและฉ่ำชื้นไปด้วยของเหลวเหนียวข้นที่ผสมผสานเข้ากับน้ำน้อยๆ จากความต้องการของแจจุงและของตน
“ในหัวของฉัน …นี่เป็นอีกเรื่อง ..
ที่ไม่จด—ก็จำมันทั้งหมดได้”
ทุกครั้งที่เราร่วมรัก…
ยุนโฮจะทำบางอย่างเสมอ
“แจจุง …ก กอดฉัน”
เมื่อไหร่ก็ตาม …ที่ทั้งคู่มีอะไรกัน —ยุนโฮจะบอกกับฉัน…ให้กอดยุนโฮเอาไว้
ทุกครั้ง…เวลาที่ห่าง
เวลาที่ฉัน…คิดถึงยุนโฮ
“ไม่จำเป็น..ต้องตอบกลับ”
ยุนโฮ..รู้ดี
“แค่อ่านมัน…ทุกๆ ข้อความ”
ยุนโฮ…พยักหน้ารับ
“ยุนโฮ…รับปากได้มั๊ย”
~~~
เช้าวันรุ่งขึ้น … ชางมินกลับมา
“สมุดโน้ตเล่มนั้น” แจจุงเอ่ยกับน้องชาย เมื่อถึงเวลาที่ต่างก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ของตน “ช่วยบอกยุนโฮ ฮยองขอละกันนะ”
“อ อือ” คนเพิ่งกลับมา ยังรอส่งอีกคนที่หน้าประตู … “ว่าแต่…ฮยอง”
“หือม์”
“โอเคขึ้นแล้ว…ใช่มั๊ยฮะ”
อ อื้อ… พี่แจจุงพยักหน้าอย่างชั่งใจ ก่อนใช้สมุดเล่มนั้นตีแรงๆ ที่ไหล่ผม
“ฮ เฮ่!”
“ขอบใจ …ไอ้เด็กบ้า”
…
every time }END
current music: NINE – JYJ
แจจุงฮยอง…สำคัญเสมอ —
กับพี่ยุนโฮ…ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม
—
redpoison ( exclusive ) 